15. Noordwaarts, maar niet te ver.

Tja dat Tangofestijn bleek toch vele malen leuker dan we van te voren hadden kunnen bedenken. De nerveuze voorbereidingen en dan de net iets te lange toespraak van de feestelijke voorzitster. Uit die toespraak blijkt dat alles zeeeeeeer streng gereguleerd is, en wordt vanuit een speciaal tangodepartement in Buenos Aires.  Na dat inleidend gezeur begint een avond vol competitie. Eerst met een paar of acht tegelijkertijd in de arena. En dat drie keer of zo. Dan de senioren. Daarvan moet een van de partners 60 jaar of ouder zijn. Aandoenlijk en mooi dat je met een rollator later toch nog best uit de voeten komt.

Vervolgens de groepen. Dat vonden wij dan eerlijk gezegd niet echt de leukste categorie. En dan de individuele paren. En daar valt je mond echt open van de stijl, gratie en passie van die dansers. Schitterend om te zien. Kijk even naar een aantal foto’s en de videootjes in het videodeel,

Wijn en teletubbies.

Het lanterfanten was weer voorbij en voorwaarts met de reis maar weer. Verder langs de kust omhoog gaat de route automatisch verder over de Golden Gate brug. Niet het rustigste stukje weg, maar genoeg tijd om even rond te kijken. Een klassiek uitzicht deze keer, want er hangt veel mist. We hebben de brug vaker gezien maar met mist vinden  wij hem het mooist. We rijden van Zuid naar Noord en direct na de brug heb je dan aan de rechterkant een heel mooi uitzichtpunt. Daar zie je, eigenlijk vlakbij, het beruchte Alcatraz liggen met op de achtergrond in mistflarden gehuld de skyline van San Francisco. Schitterend!

De brug is ook echt de grens. Ten noorden daarvan bestaat de stad niet meer. Eerst kom je langs Sausalito. Een hartstikke leuk dorpje dat we nog kennen toen we daar inspiratie gingen opdoen bij het bouwen van onze vroegere woonboot. Hier barst het van de zeer eigenzinnige bouwsels.

Daarna kom je in een soort teletubbies landschap. U weet wel, fel groen, glooiend. Hier en daar witte hekjes. Dat is dus het wijngebied Napavalley. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mij er meer van had voorgesteld. Dat kan echter ook komen omdat we natuurlijk hadden kunnen weten dat het zien groeien van druiventrosjes niet bijster interessant is, je feitelijk ook niet de hele dag aan diverse proeverijen kunt meedoen als je ook nog moet rijden en bovenal de toenemende koorts, hoofdpijn en keelpijn waar we beide mee te kampen hebben.

Ziek als een hond.

Dat werd dus niet beter en noodzaakt ons te stoppen en helemaal niets te doen behalve in bed te liggen. Honderden zakdoekjes en dropjes (godzijdank meegenomen en zuinig mee geweest) later gaat het nog niet veel beter. We staan op een camping ten noorden van San Francisco, maar die is volgeboekt met oud militairen die met historische voertuigen gezellig een ritje doen. Om klokslag 8 uur klinkt op oorlogssterkte het reveille signaal, direct gevolgd door het hijsen van de vlag onder de opbeurende klanken van ‘The star spangled  banner’. Fier staan de mannen in de houding. Wij pakken in en gaan met onze zieke lijven in een hotel aan de oostkant van San Francisco liggen.

Afgelopen moet het zijn met die onzin.

Wij wensen u allen een gezonde toekomst,

Maarten en Superjet.